Plan budowy na Pojezierzu Kaszubskim stacji badawczej o profilu limnologicznym zainicjował doc. dr Kazimierz Łomniewski. Miejsce lokalizacji, nad północnym brzegiem Jeziora Raduńskiego Górnego we wsi Borucino, odzwierciedla charakterystyczne dla Pojezierza Kaszubskiego zróżnicowanie środowiska geograficznego, co jest typowe dla terenów młodoglacjalnych i daje ogromne możliwości prowadzenia badań naukowych. Odzwierciedleniem owej różnorodności fizycznogeograficznej jest m.in. mnogość form morfologicznych, zróżnicowanie litologiczne osadów powierzchniowych, specyficzne warunki klimatyczne i hydrograficzne. Z uwagi na takie położenie, Stacja stała się ośrodkiem badań nie tylko w zakresie limnologii i hydrografii, ale też różnokierunkowych badań geograficznych całego Pojezierza Kaszubskiego oraz miejscem odbywania praktyk przez studentów kierunku geograficznego. Historia Stacji rozpoczyna się w roku 1959, kiedy to z inicjatywy doc. dra K. Łomniewskiego postanowiono zlokalizować w Borucinie obiekt naukowo-badawczy usytuowany nad brzegiem Jeziora Raduńskiego Górnego. Decyzją Rady Wydziału Geograficznego WSP w Gdańsku z dnia 19 lipca 1959 r. bezpośrednia opieka nad Stacją i nadzór nad jej budową zostały powierzone mgr. Euzebiuszowi Okulanisowi. Uroczyste rozpoczęcie działalności Stacji Limnologicznej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku, jak brzmiała wtedy jej oficjalna nazwa, odbyła się w dniu 1 października 1959 roku. Z chwilą powstania Stację włączono w strukturę organizacyjną Katedry Geografii Fizycznej, a jej pierwszym kierownikiem naukowym został doc. dr Kazimierz Łomniewski (od 1962 roku profesor nadzwyczajny).

Fot. Jerzy Szukalski (z archiwum autora)
Na wyposażeniu Stacji znajdował się nowoczesny, jak na ówczesne standardy, sprzęt do pomiarów hydrograficznych (zestawy termometrów odwracalnych i batytermograf do głębokościowych pomiarów temperatury wody, prądomierze, limnoaktynometr, tyczki Frouda i perspektometr Iwanowa do pomiarów falowania, młynki hydrometryczne, batometry oraz sondy pucharowe i rdzeniowe do poboru osadów dennych) oraz meteorologicznych (barometr rtęciowy, termografy, higrografy, barografy, anemografy i wiatromierze indukcyjne z kierunkowskazem, anemometry różniczkowe, psychrometry, zestawy termometrów klatkowych i gruntowych, heliograf). Pod względem wyposażenia w przyrządy meteorologiczne oraz pod względem zakresu programu obserwacyjno-pomiarowego, realizowanego nieprzerwanie od połowy 1960 r., Stacja była klasyczną stacją klimatologiczną. W 1963 roku zapoczątkowano pomiary parowania z wolnej powierzchni wody (ewaporometry GGI-3000 – pływający i lądowy) i parowania z powierzchni gruntu (lizymetr). Oprzyrządowanie Stacji w nowoczesną aparaturę pomiarową było możliwe dzięki bliskiej współpracy Katedry Geografii Fizycznej WSP z Państwowym Instytutem Hydrologiczno-Meteorologicznym w Gdyni.
W 1967 r. Stacja Limnologiczna została wyłączona z Katedry Geografii Fizycznej i stała się niezależną jednostką organizacyjną pozostającą w strukturze organizacyjnej Wydziału Nauk o Ziemi WSP. Funkcję kierowniczą nadal sprawował prof. dr Kazimierz Łomniewski.
Z dniem 1 października 1969 roku funkcję kierownika Stacji Limnologicznej przejął ówczesny prodziekan Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi WSP w Gdańsku doc. dr Jerzy Szukalski.
Wraz z utworzeniem z dniem 20 marca 1970 r. Uniwersytetu Gdańskiego (Dz. U. z 1970 nr 6 poz. 49), Stacja Limnologiczna stała się zamiejscową placówką uczelni wyższej mającej już status uniwersytetu (Uniwersytet Gdański rozpoczął formalnie działalność 1 lipca 1970 r.). Stacja Limnologiczna w Borucinie stała się osobną jednostką organizacyjną Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UG wchodzącą w skład Instytutu Geografii. Dalej kierownikiem Stacji był doc. dr Jerzy Szukalski (pierwszy kierownik Katedry Hydrografii i Klimatologii UG), natomiast funkcję zastępcy kierownika do spraw administracyjnych i pomiarowych pełnił mgr Euzebiusz Okulanis.
W wyniku nawiązania w 1971 roku ścisłej współpracy z Instytutem Meteorologii i Gospodarki Wodnej (IMGW) Stacja Limnologiczna w Borucinie została włączona do krajowej sieci posterunków ewaporometrycznych i wodowskazowych IMGW. Wyniki prowadzonych obserwacji wodowskazowych (stany wody i temperatura wody) są od tego czasu publikowane w rocznikach hydrologicznych wód powierzchniowych. Podpisanie porozumienia o współpracy doprowadziło również do uruchomienia w 1974 roku pomiarów ewaporometrycznych z basenu o standardowej powierzchni 20 m2.
Wraz z rozpoczęciem roku akademickiego 1972/1973 na stanowisko kierownika Stacji Limnologicznej w Borucinie został mianowany